«Θέλω ακόμα μια βόλτα, έχουμε ζήσει τόσα μαζί!»Υπάρχουν πολλών ειδών βόλτες... Οι χαλαρές βόλτες εκείνες οι ανέμελες χωρίς ιδιαίτερο λόγο αλλά προσφέρουν ηρεμία. Οι διεκπεραίωτικες βόλτες που βγαίνεις με κάποιον/ους σε ανοιχτό χώρο ώστε να συζητήσετε ή να λύσετε κάτι... Οι βόλτες τύπου «ας πάρω λίγο αέρα πριν οπλίσω το καλασνικοφ». Δεν εξηγώ παραπάνω ξέρετε ακριβώς τι εννοώ... Οι βόλτες «ας μην πάρω και σήμερα ψυχοφάρμακα ας πάρω αέρα»... Ούτε εδώ εξηγώ... Υπάρχει όμως και ένα είδος βόλτα που είναι αλλιώς...
Είναι η βόλτα της ψυχής, εκείνη που επιβεβαιώνει το μια εικόνα 1000 λέξεις... Και ποτέ δεν είμαστε μόνοι, ούτε και πάνω από δυο σε αυτή τη βόλτα... Είναι μια μαγική στιγμή που αν ήταν ταινία θα έπαιζε από πίσω το listen to your heart, το alone, το crash boom bang, το She's like the wind, το Total eclipse of the heart… Και μια σειρά καψουροτράγουδων που θα κάνουν και τον πιο σκληρό παπάρα να λυγίσει μπροστά στην απόλυτη ομορφιά της απλότητας..
Αυτές οι βόλτες λοιπόν είναι και η πιο γαμημένα σπάνιες... Λες και κάτι τόσο απλό είναι πυρηνική φυσική... Και δεν τις ζητάμε ποτέ... Εγώ θυμάμαι... βόλτες, ξέχασα να ζω τέτοιες βόλτες... Βλέπεις έβαλα τον μανδύα των 30 plus, του motherhood και σταμάτησα να βολτάρω στο συναίσθημα... Εγώ όμως είμαι και η κυνική αρθρογράφος που βλέπω τη ζωή σε μια διάσταση... Σε στιγμές αναλαμπής, όμως όπως τώρα καλή ώρα, θέλω ακόμα μια βόλτα...
Μη σταματάτε να διεκδικείτε τις βόλτες τις ψυχής σώζουν μυαλά αναπλάθουν ολόκληρη τη ζωή... Και σώζουν και πολύ κόσμο από τις βόλτες με καλασνικοφ, να τα λέμε και αυτά...
Domino midas sin
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)