Τη μέρα που έμαθα πως «έφυγες» υποσχέθηκα πως δε θα αφήσω κανέναν, κανέναν, να πει στη κηδεία σου πως έζησες, μια γεμάτη και όμορφη ζωή.
Γιατί στο κάτω κάτω ποιος ξέρει πόση ποσότητα ζωής μπορεί να αποδείξει πως μια ζωή είναι καλώς βιωμένη;
Εκατό χρόνια; Επειδή θα είχες άλλα εβδομήντα πέντε για να πάμε μαζί στο Όσλο που όλο έλεγες;
Να πάρουμε το τρένο από τη Μόσχα και να φτάσουμε ως το Βλαδιβοστόκ;
Να κολυμπήσουμε σε μια λίμνη των Άλπεων;
Άλλα δέκα για να μάθουμε γερμανικά;
Και να διαβάσουμε όλον το Νίτσε που λάτρευες, από το πρωτότυπο;
Είκοσι εφτά χρόνια για να έχεις άλλα δυο να φύγεις από ένα «σουτ» σαν ροκ σταρ που ήσουν;
Σαρανταπέντε για να φτιάξουμε τόσα πολλά γεμιστά και κέικ που να σκάσουμε από το φαΐ;
Πόσος χρόνος θα ήταν αρκετός;
Πόσος για τόσα φιλιά που δε δώσαμε σε κοπέλες;
Για τόσες βόλτες που δεν κάναμε στους δρόμους της Ρίγας;
Ezekiel Pulp
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)