Η πρόληψη είναι δύναμη. Κανένας δεν το αμφισβητεί αυτό. Πάντα προσπαθούμε να προσέχουμε για να έχουμε. Προσπαθούμε να προετοιμαστούμε για αυτά που θα έρθουν αλλά και για να αποφύγουμε τυχόν δύσκολες καταστάσεις. Τι συμβαίνει όμως όταν δεν προλαβαίνουμε;; Όταν τελικά παθαίνουμε αυτό που φοβόμαστε γιατί είτε δεν προετοιμαστήκαμε είτε κάναμε τα στραβά μάτια στον κίνδυνο είτε τα έφερε έτσι η τύχη;
Η απάντηση... Μαθαίνουμε κύριοι και κυρίες! Μάλιστα.... Μεγάλο μάθημα το πάθημα. Ωραίες οι συμβουλές που μπορεί να πάρουμε από γονείς, φίλους, γνωστούς, μεγαλύτερους, έμπειρους, παθόντες. Καλύτερος όμως σύμβουλος είναι όταν είσαι εσύ παθών. Κανείς δεν αντιλαμβάνεται καλύτερα τις εμπειρίες σου από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Κάποιοι παίρνουν φόρα, χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, πονάνε και την επόμενη φορά βάζουν κράνος, κάποιοι άλλοι επιμένουν να χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο, παρά το πόνο, μέχρι να ματώσουν και κάποιοι .....αναρωτιούνται γιατί πρέπει εν τέλει να το χτυπάνε. Όλοι στο τέλος μαθαίνουν από τον πόνο, την διαδικασία, την κούραση, τον κόπο, τον χρόνο και ''εκ του αποτελέσματος'' που λένε.
Στο τέλος της ημέρας κάθεσαι και αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά και βρίσκεις τα λάθη μέσα από τα λάθη σου και τα διορθώνεις, με τον καιρό.... Κανείς επιλυτής, κανείς παρηγορητής, κανείς κριτής... Μόνο εσύ.... Μόνος εσύ!! Μαθητής και δάσκαλος!!! Έτσι είναι λοιπόν... Πάθε και μάθε!!!
Nick
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
Μα νερό να γίνονταν και ανάμεσα από τα δάχτυλα σου να έβρισκαν διέξοδο που το κακό; Τα χέρια σου μια φορά θα τα μούσκευες... θα ένιωθες την γλυκιά δροσιά της προσπάθειας στα ακροδάχτυλά σου... θα σου κόβονταν η ανάσα και εκεί που θα νόμιζες ότι αναπνοή δεν μπορείς να πάρεις και πως ήρθε η ώρα να πεθάνεις...
Αέρας...
-5.png)