Ένα χαμόγελο στο ηλίθιο πρόσωπο των ανθρώπων... Μα αν τους πεις για πράγματα που δεν θέλουν να ακούσουν... τότε είναι που ένα μαύρο πέπλο απλώνεται... Έχουν μάθει να μισούν και να φοβούνται, να κλαίνε και να γελάνε σε διάφορα γεγονότα γιατί τους είπαν πως αυτό είναι το σωστό πως έτσι πρέπει...
Κοιμούνται ήσυχοι στο κρεβάτι της υποτιθέμενης ελευθερίας... μιλάνε για σκευωρίες και τέρατα που τάχα υπάρχουν κάτω από το κρεβάτι και δεν βλέπουν την λεπίδα έτοιμη να πέσει από το ταβάνι... Γιατί έτσι τους είπαν... τα άσχημα και τα κακόβουλα πάντα είναι από κάτω, στο σκοτάδι... και ενώ ασχολούνται με τις φωτιές της κόλασης που τελικά είναι απλές σκόνες, αγνοούν τους κεραυνούς του παραδείσου...
Έτσι μάθανε... Ο μεγαλύτερος εχθρός... Ο θάνατος... Αυτό άκουσαν... Το αντίθετο του άσπρου το μαύρο... έτσι και η ζωή με τον θάνατο... Καθόλου έτσι όμως... πιο πολύ σαν τον ήλιο και το φως σαν το αυγό και την κότα... Παρά αντίθετα ... Αλλά αυτό ξέρουν ως σωστό...
Ο θάνατος ο μεγάλος κακός λύκος και αυτοί η κοκκινοσκουφίτσα... Μία ζωή να τρέχουν μέσα στο δάσος... Μα όσο γρήγορα και να τρέξεις... όσο σκληρά και αν προσπαθήσεις... Δεν μπορείς να τρέχεις για πάντα... Αλλά ποιος νοιάζεται... Ο θάνατος είναι ο κακός... Δεν σε νοιάζουν τα επιχειρήματα... Κάνεις σαν μικρό παιδί... Κακομαθημένο και πεισματάρικο...
Αφού σαν μικρός φέρεσαι... Θα προσπαθήσω να στο εξηγήσω με μία ιστορία... Σε έναν άλλο κόσμο τα παιδιά πριν γεννηθούν μπορούν να επικοινωνήσουν το ένα με το άλλο... Ανταλλάσσουν απόψεις, σκέψεις, αναπτύσσουν σχέσεις... Μία προγεννητική κοινωνία... Αυτό που ξέρουν είναι πως η ζωή τους διαρκεί εννέα μήνες το πολύ... Γιατί μόλις κάποιο γεννηθεί, η επικοινωνία χάνεται... Για αυτά... Αυτό είναι το τέλος... Αυτό είναι ο θάνατος...
Για τους γονείς, που δεν έχει ιδέα για την ύπαρξη τους, είναι η ζωή... Η μάνα ακούει σαν χαρμόσυνη μουσική το κλάμα του μωρού και ξεχνάει τον πόνο της γέννας... για το μωρό είναι το κλάμα του πένθους που του θολώνει την αντίληψη... αφού ξέρει, είναι σίγουρο πως αυτό είναι το τέλος του... Όπως η ψυχή αποχωρίζεται το σώμα έτσι και το μωρό την μάνα... κάτι που θεωρούσαμε ένα ... τώρα είναι δύο... Αυτό είναι το τέλος... Αλλά δεν είναι...
Μήπως ο θάνατος είναι απλά η γέννηση μας σε έναν άλλο κόσμο...; Και η ζωή που ξέρουμε είναι απλά ο τοκετός της ψυχής μας...;
Γιάννης Πατσίκας
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)