Μαμά σ'αγαπάω.
Μαμά δε θέλω να σε χασω!
Τι θα 'μαι χωρίς εσένα μαμα;
Ο μπαμπάς δεν είσαι σαν εσένα μαμά!
Μας αγαπάει όσο τίποτα, αλλά δεν είναι σαν εσένα μαμά!
Κανείς δε θα 'δινε τη ζωή του για μας όπως εσύ μαμά!!!
Για κανεναν δε θα 'δινα τη ζωή μου,όπως θα έκανα για σενα μαμά!
Μόνο για την αδερφή μου...
Κι αυτή, εσύ μου τη χάρισες, μαμά.
Όπως μου χάρισες τη ζωή μου.
Μαμά;
Μ'ακους μαμα;
Πάλι χθες φωνές διαφωνίες και σιωπή.
Η σιωπή μετά τους καβγάδες μας με πονάει όσο δε θα με πονέσει ποτέ κανείς μαμά.
Σου μίλησα άσχημα, και κάθε φορά που σου φωνάζω μια λέξη που δε σου αξίζει, πονάω μαμά.
Αλλά δεν μπορώ να το σταματήσω αυτό το τέρας του θυμού κάποιες φορές μαμά...
Μαμά;
Μόνο σε σένα μπορώ να ξεσπάω και να ξέρω πως θα είσαι εκεί για πάντα.
Μαμά;
Δε θα 'σαι εδώ για παντα, θα φύγεις κάποτε όπως όλοι.
Ε μαμά;
Μαμά όταν φύγεις -σε πολλά χρόνια από τωρα- να 'ρχεσαι που και που στον ύπνο μου!
Μαμά;
Σ'αγαπάω και θα διάλεγα τον πιο οδυνηρό θάνατο, το πιο αργο βασανιστήριο, αν ήταν ο μόνος τρόπος να μην πονεσεις ποτέ!!!
Μαμά.
Γεωργία Καγιάννη
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)