Λίγο μόνο...

Κι είναι κι εκείνος που σε κάνει να ξεχνιέσαι για λίγο και χαμογελάς. Όχι με το ζόρι... Χαμογελάς αληθινά... Κι ας μην σε βλέπει ποτέ. Μπορεί να μην κρατάει πολύ, αλλά σημασία έχουν τα συναισθήματα που σου προκαλεί κι όχι η διάρκεια. Έτσι κι αλλιώς ξέρεις πως με αυτόν το μόνο σίγουρο είναι το τέλος. 

Εκείνος που έρχεται και φεύγει αλλά ποτέ δεν είναι εδώ. Ή ίσως λίγο με τον τρόπο του να είναι. Όχι όπως τον θέλεις εσύ, αλλά με τον δικό του τρόπο. Παιχνίδια με κανόνες για δύο φτιαγμένα όμως από τον έναν. Σαν ένα παζλ... Ένα παζλ που σου έχει κρύψει τα κομματάκια κι όποτε θέλει σου τα δίνει. Έτσι είναι αυτός... Περίεργος, μυστήριος, υπέροχος... 

Κι όσο δεν αντέχεται η απουσία του, άλλο τόσο δύσκολη είναι κι η παρουσία του. Γιατί πάντα κρατάει τόσο λίγο. Και πρέπει να συμβιβαστείς ξανά κ ξανά με αυτό το λίγο κ να το αντέξεις. Να αντέξεις το μετά που θα θέλεις τόσο πολύ να τον δεις αλλά δεν θα τον έχεις. 

Δοκιμασίες που η καρδιά δεν αντέχει και κάνουν το μυαλό να υποφέρει, αλλά δεν ζούμε χωρίς αυτές. Ίσως γιατί κάποιοι άνθρωποι αξίζει να μπουν στην ζωή μας κι ας είναι για λίγο. Ίσως γιατί αυτοί αξίζουν... Κι εμείς αξίζουμε να το ζήσουμε, παρά να μείνει στο μυαλό μια φαντασίωση...

τ.β.