Και η αγάπη;

"Αγάπη είναι φονικό, που ζωντανούς αφήνει"
Κατάφερα να συνειδητοποιήσω κατα λέξη την έννοια αυτού του στίχου.
Αγάπη και πόνος δύο έννοιες διαφορετικές αλλά τελείως συνυφασμένες.
Πόνεσα και δεν θέλω να αγαπάω πια.
Πληγώθηκα και θέλω να ανοίξω την ψυχή μου σε κανέναν.
Κάπως έτσι γίναμε όλοι δειλοί, επιφανειακοί και μόνοι.Επιλέξαμε μια μοναξιά που την κατασκευάσαμε όπως ακριβώς μας βόλεψε, κρυφτήκαμε πίσω από τη λέξη "πόνος" και προτιμήσαμε με περίσσια ευκολία μια απομόνωση που στην πραγματικότητα δεν μας αξίζει.
Το παιχνίδι χάθηκε όταν ναι μεν επιλέξαμε να μείνουμε μόνοι μας άλλα όχι με τον εαυτό μας. Ποιος είναι ο εαυτός μας; Ο πραγματικός;
Οχι στους φίλους είμαστε οι "αστείοι" , στους έρωτες τα "θύματα", εκεί που δεν μας ενδιέφερε οι "θύτες" και στη δουλειά οι "σοβαροι".
Τι απ 'ολα είμαστε; Με ποιον γυρνάμε σπίτι; Αντέχουμε να κάνουμε ένα τσιγάρο στον καθρέπτη μας και να μας δούμε πραγματικά;Θέλει πολλά κότσια πρώτα να αντικρίσεις το μέσα σου, αυτό που είσαι, και πρώτα να αγαπήσεις εσένα και όχι αυτό που δείχνεις, όχι αυτό που σε έχει κάνει να συμβιβαστείς.Θυσιάστηκαν τέτοιες σπουδαίες έννοιες της αγάπης και του έρωτα στον βωμό του πρόστυχου και του εύκολου σεξ, του τόσο εύκολου σεξ για να ταϊστεί μια σαρκική πείνα, και η πείνα της ψυχής μας να μεγαλώνει όλο και περισσότερο.

-Να αγαπάς ή να αγαπιέσαι;
-Να αγαπω. Να αγαπώ εμένα.

Α

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ