Η ζωή που δεν έζησα!

Και δεν επιθυμώ η ζωή μου να πάει όπως την ονειρεύτηκα, αλλά δεν επιθυμώ ούτε και να πηγαίνει τόσο άσχημα που να μη θέλω να την ονειρεύομαι καθόλου...

Και κάπου εδώ θυμάμαι τον εαυτό μου να ονειρεύεται... Απλά πράγματα, μη φανταστείς. Μια δουλειά σταθερή, με σταθερές απολαβές, ένα μικρό φωτεινό σπιτάκι στην ακρη της πόλης, ένα ταξίδι καθιερωμένο μια φορά το χρόνο με φίλους ή με το σύντροφό μου... Μια ρουτίνα που αξίζει τον κόπο... Έλεγα "Εγώ στα 30-35;;;;
Θα έχω πιάσει κορυφή και θα κοιτάω την σύνταξη που έρχεται για να πλεύσω για κρουαζιερες..."

Πόσο αναποδα πήγαν όλα για την γενιά των 30plus... Ποιος καταράστηκε αυτή τη δόλια τη γενιά που έχει γυρίσει στο σπιτι των γονιών μπας και μείνει κανα φράγκο για καινουρια παπούτσια;;;
Και δώσε στα όνειρα ένα δρόμο και πάλεψε με την κάθε ρημάδα μέρα που δε θα ζεις τη ζωή που θέλησες...

Και αντί να δουλευεις για να ζεις ή ζεις για να δουλευεις ή δε δουλευεις και δε ζεις! Και αναρωτιέσαι τι λάθος έκανες και αναιρείς κάθε σου επιλογή για να βρεις μια ευθύνη να φορτωθεις... Και δε φταις...

Το γαμώτο είναι ότι δε ζηλεύεις ούτε τις ζωές των άλλων, γιατί δε μοιάζουν με αυτή που εσυ ονειρεύτηκες... Όμως όπως λέει και το άσμα…

"Όσες κι αν χτίζουν φυλακές
κι αν ο κλοιός στενεύει
ο νους μας είναι αληταριό
που όλο θα δραπετεύει"

Domino Midas sin

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ