Η ζωή μοιάζει με ταινία... Ή οι ταινίες μοιάζουν με την ζωή τελικά... Αν κάποιος το σκεφτεί φευγαλέα θα πει «Είναι σαν το παράδοξο με την κότα και το αυγό... ποιο ήρθε πρώτο;» Με την μόνη διαφορά πως εδώ ξέρουμε ποιο ήρθε πρώτο, η ζωή... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε... Αλλά αυτό είναι μία τελείως διαφορετική συζήτηση!
Αν αφαιρέσουμε τα πέπλα ωραιοποίησης που χρησιμοποιούν στις ταινίες και κοιτάξουμε βαθιά μέσα στην πλοκή και τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, χωρίς να τον κρίνουμε για τις επιλογές του... Απλά να τον παρατηρούμε... Τότε κάθε χαρακτήρας, κάθε ταινίας (επιτυχημένης ή μη) έχει κάτι να μας διδάξει για την ζωή...
Είναι δύσκολο... Γιατί χρειάζεσαι ανοιχτό μυαλό ώστε οι γκλαμουριές της μεγάλης οθόνης να μην σε μαγέψουν, αλλά να είναι ο χαρακτήρας των πρωταγωνιστών που θα σε πείσει για την ορθότητα των γεγονότων... Και για την υπόλοιπη ώρα να ξεχάσεις πως αυτό είναι απλά ένα "θέατρο"... ν\Να δεις τον εαυτό σου μέσα στα γεγονότα...
Απαιτείται μεγάλη τέχνη για κάτι τέτοιο... Όχι από τον ηθοποιό ή τον σκηνοθέτη... Περισσότερο τέχνη θέλει η δική σου θέση... Γιατί το να βλέπεις μια ταινία είναι εύκολο, όλοι το κάνουν! Το να είσαι μέρος της όμως... Αυτό απαιτεί την σπανιότερη τέχνη στις μέρες μας... Την τέχνη του να είσαι θεατής...
Τότε κάθε χαρακτήρας της ταινίας θα ενωθεί με τα πρόσωπα της ζωής σου... Εσύ θα πάρεις την θέση που σου αναλογεί και μέσα από την πλοκή και τις πράξεις του ήρωα σου θα αρχίσεις να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου... Θα σε δεις να νευριάζεις και να ξεσπάς... Να ερωτεύεσαι και να αγαπάς... Να πληγώνεσαι βαθιά...
Και η ταινία συνεχίζεται... Στο τέλος θα εμφανιστεί το "The end". Και ενώ όλοι θα νιώθουν ένα κενό μέσα τους και θα κρίνουν την ερμηνεία των ηθοποιών... Εσύ δεν θα νιώθεις έτσι... Γιατί για εσένα δεν ήταν μία ταινία... Νεκρές εικόνες σε μία ψυχρή οθόνη... Για εσένα ήταν ζωή!
Θα νιώθεις γεμάτος πληροφορίες για τον εαυτό σου... Τώρα ξέρεις ποιο ρόλο έχεις στην ταινία της ζωής σου ! Αλλά μην ξεχνάς πως αυτήν είναι η δική σου ταινία... Μπορείς να αλλάξεις ρόλο όποτε θέλεις... Πάντα θα είσαι ο πρωταγωνιστής!
Όλοι το σκέπτονται λάθος όμως... Το μεγαλύτερο ερώτημα δεν είναι αν θα είσαι πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης στην ταινία της ζωή σου... Αλλά αν πας για τα Όσκαρ ή απλός τον τοπικό διαγωνισμό! Μην φοβάσαι τα "Όσκαρ" δεν προδίδουν επαγγελματικότητα, αλλά μεγάλη δύναμη της θέλησης... Όλοι ερασιτέχνες είμαστε!
Υστερόγραφο :
Στις ταινίες πάντα συμπαθούσα περισσότερο τα άτομα που βοηθούσαν όσους ήταν σε ανάγκη... Αυτόν τον έμπιστο φίλο, που ήταν ο μόνος που ήξερε όλα τα μυστικά τις παρέας και πάντα στήριζε τους φίλους του... Βέβαια αυτά τα άτομα καταλήγουν να πληγώνονται περισσότερο από ότι οι άλλοι... Μπορεί τελικά αυτός να είναι ο ρόλος που διάλεξα στην ζωή μου... Γιατί προτιμώ να είμαι αυτός που πληγώνεται... Από το να είμαι αυτός που πληγώνει... Και αν ποτέ σε πόνεσα, εγώ ξέρεις πόνεσα περισσότερο από τις επιλογές μου...
Εσύ;! Τι ρόλο διάλεξες στην ζωή σου;
Γιάννης Πατσίκας
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)