Η ζωή
μοιάζει με ταινία... Ή οι ταινίες μοιάζουν με την ζωή τελικά... Αν κάποιος
το σκεφτεί φευγαλέα θα πει «Είναι σαν το παράδοξο με την κότα και το αυγό... ποιο
ήρθε πρώτο;» Με την μόνη
διαφορά πως εδώ ξέρουμε ποιο ήρθε πρώτο, η ζωή... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε... Αλλά αυτό είναι μία τελείως διαφορετική συζήτηση!
Αν
αφαιρέσουμε τα πέπλα ωραιοποίησης που χρησιμοποιούν στις ταινίες και κοιτάξουμε
βαθιά μέσα στην πλοκή και τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, χωρίς να τον κρίνουμε για
τις επιλογές του... Απλά να τον παρατηρούμε... Τότε κάθε
χαρακτήρας, κάθε ταινίας (επιτυχημένης ή μη) έχει κάτι να μας διδάξει για την
ζωή...
Είναι
δύσκολο... Γιατί χρειάζεσαι ανοιχτό μυαλό ώστε οι γκλαμουριές της μεγάλης οθόνης
να μην σε μαγέψουν, αλλά να είναι ο χαρακτήρας των πρωταγωνιστών που θα σε
πείσει για την ορθότητα των γεγονότων... Και για την υπόλοιπη ώρα να ξεχάσεις πως
αυτό είναι απλά ένα "θέατρο"... ν\Να δεις τον εαυτό σου μέσα στα γεγονότα...
Απαιτείται
μεγάλη τέχνη για κάτι τέτοιο... Όχι από τον ηθοποιό ή τον σκηνοθέτη... Περισσότερο
τέχνη θέλει η δική σου θέση... Γιατί το να βλέπεις μια ταινία είναι εύκολο, όλοι
το κάνουν! Το να είσαι
μέρος της όμως... Αυτό απαιτεί την σπανιότερη τέχνη στις μέρες μας... Την τέχνη του
να είσαι θεατής...
Τότε κάθε
χαρακτήρας της ταινίας θα ενωθεί με τα πρόσωπα της ζωής σου... Εσύ θα πάρεις την
θέση που σου αναλογεί και μέσα από την πλοκή και τις πράξεις του ήρωα σου θα
αρχίσεις να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου... Θα σε δεις
να νευριάζεις και να ξεσπάς... Να ερωτεύεσαι και να αγαπάς... Να πληγώνεσαι βαθιά...