Φτιάξε τον καφέ που σου αρέσει, ή το τσάι που σου αρέσει, και βάλτο στην αγαπημένη σου κούπα. Πάρε κοντά σου το βιβλίο που έχεις ξεκινήσει να διαβάζεις και άνοιξέ το στην σελίδα που το είχες αφήσει. Κάθισε στον καναπέ σου. Βολέψου. Πάρε αγκαλιά το αγαπημένο σου μαξιλάρι. Άφησε το κινητό σου στο τραπεζάκι. Ακόμα καλύτερα αποσυνδέσου από το ίντερνετ και βάλτο στο αθόρυβο.
Κάθισε αναπαυτικά. Βγάλε από το μυαλό σου οποιοδήποτε πρόβλημα, οποιαδήποτε σκέψη, οποιαδήποτε υποχρέωση. Είναι δύσκολο ε; Προσπάθησε!
Επικεντρώσου σε αυτήν την στιγμή που βιώνεις τώρα. Την στιγμή που έχεις επιλέξει να αφιερώσεις σε εσένα. Σε εσένα και μόνο.
Είναι τόσο υπέροχο να γεύεσαι τον καφέ που σου αρέσει, να έχεις στα χέρια σου το βιβλίο που θέλεις, να απολαμβάνεις τον καναπέ σου και τα μαξιλάρια του. Είναι όλα τόσο απλά, κι όμως μέσα στην τρέλα της καθημερινότητας τα ξεχνάς ε; Έχεις τόσα πράγματα να διευθετήσεις, τόσους άλλους ανθρώπους να φροντίσεις... Μην ανησυχείς, φυσιολογικό είναι. Σε όλους συμβαίνει.
Όμως... μέσα σου κρύβεις ένα παιδί. Ένα παιδί που έχει κι εκείνο ανάγκη από λίγο κανάκεμα, λίγο χρόνο, λίγη αγάπη. Και είναι εκεί. Πάντα ήταν εκεί, μα το αγνοείς...
Μην το ξεχνάς! Αφιέρωσέ του τον χρόνο που του αξίζει, τον χρόνο που σου αξίζει…
A.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
Μα νερό να γίνονταν και ανάμεσα από τα δάχτυλα σου να έβρισκαν διέξοδο που το κακό; Τα χέρια σου μια φορά θα τα μούσκευες... θα ένιωθες την γλυκιά δροσιά της προσπάθειας στα ακροδάχτυλά σου... θα σου κόβονταν η ανάσα και εκεί που θα νόμιζες ότι αναπνοή δεν μπορείς να πάρεις και πως ήρθε η ώρα να πεθάνεις...
Αέρας...
-5.png)