Δεν ξέρω ποια θέλεις να είμαι... Όμως εγώ είμαι αυτή που γίνομαι όταν γράφω για σένα κι όταν μιλάω για σένα. Ίσως και να είμαι αυτή που συναντάς παντού, αυτή που σου φτιάχνει τον καφέ στην καφετέρια, αυτή που περνάει όταν σταματάς στην διάβαση... Ίσως και να είμαι μία από αυτές. Θα νομίζει κανείς πως σε ξέρω. Γράφω σαν να σε ξέρω. Κι όμως δεν έχω ιδέα τι έκφραση παίρνεις όταν θυμώνεις... Δεν έχω δει ποτέ το βλέμμα σου. Κι όμως όλοι νομίζουν πως σε ξέρω. Όμως μόνο εγώ ξέρω...
Κι έχω ένα μέρος μυστικό που σε συναντώ, στο μυαλό μου... Όπου εκεί γίνομαι κι όλα όσα θέλεις και σου παραδίνομαι ολοκληρωτικά. Εκεί σε γνωρίζω. Εκεί είσαι ο πρωταγωνιστής μου. Εκεί συμβαίνουν όλα... μέχρι να σε συναντήσω πραγματικά. Κι αυτό το τρελό συναίσθημα... Αυτό που νιώθεις τόσα πολλά πράγματα κι αναρωτιέσαι "μήπως είμαι τρελή? Είναι φυσιολογικό αυτό που μου συμβαίνει?"...
Κι όμως συμβαίνει. Κι αφού συμβαίνει πάει να πει πως υπάρχει. Ένας άνθρωπος κάπου μακριά, που ξέρει τα πάντα για σένα κ ξέρεις τα πάντα γι' αυτόν!
τ.β.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)