Η ανάσα μου
βαραίνει... Έχω φτάσει στο όριο των αντοχών μου... γιατί το κάναμε αυτό στους
εαυτούς μας... Αφεθήκαμε και νιώσαμε πράγματα που η ανθρώπινη καρδιά δεν τα βαστά,
πράγματα που είναι πάνω από κάθε ανθρώπινη δυνατότητα... Και μετά με μια φωτιά
προσπαθήσαμε να τα κάψουμε όλα... Μα δεν καίγονται έτσι τα συναισθήματα, δεν σβήνονται
τόσο απλά οι υποσχέσεις...
Γιατί το
κάναμε αυτό στους εαυτούς μας... Γιατί το κάναμε αυτό ο ένας στον άλλο...; Γιατί; Σιωπή...
Θυμάμαι το
μαχαίρι... Θυμάμαι τις δύο πληγωμένες καρδιές... Θυμάμαι τον πόνο...
Εγώ είχα
κάνει την αρχή, εγώ κάρφωσα όσο πιο βαθιά μπορούσα και μετά εσύ... Μα δεν
μπορούσα να σε σκοτώσω δεν το άντεχα, δεν μπορούσα να τελειώσω όλα αυτά που
νιώσαμε, δείλιασα και παραδόθηκα... Θυσιάστηκα για εσένα, για την αγάπη... για
εμάς!
Ξέρω πως
πλέον δεν πιστεύεις τα λόγια μου...
Ξέρω πως
δεν θέλεις να με ξανά δεις...
Επίσης ξέρω... Πως πετάς τα γράμματά μου πριν καν τα ανοίξεις...
Αλλά
ελπίζω... Γιατί η ελπίδα είναι το μόνο που μου έχει απομείνει...
Με αγάπη
Ο δολοφόνος και έρωτας της ζωής σου.
Γιάννης Πατσίκας