Γεια σου... Πάει καιρός από τότε που σου έγραψα.
Ξέρω πως πάλι δεν θα μου απαντήσεις, αλλά νιώθω καλύτερα που σου μιλάω... Μου αρκεί... Και ας μην μου μιλάς εσύ, μου αρκεί που διαβάζεις αυτά που γράφω... Ελπίζω τουλάχιστον να τα διαβάζεις. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι τα διαβάζεις, να σε κάνω εικόνα πως ακουμπάς τον φάκελο, πως η καρδιά σου χτυπά δυνατά καθώς ανοίγεις τρυφερά τον φάκελο έτσι όπως άνοιξες κάποτε την ψυχή μου...
Ακόμα νιώθω το άγγιγμα σου και ανατριχιάζω σε μία ξεχασμένη ανάμνηση, μία εικόνα που το μυαλό δεν θυμάται αλλά το δέρμα αναπολεί συνεχώς, μία εικόνα που σκοτώνει το νου και θεριεύει το σώμα... Αυτά είσαι τώρα για εμένα... Απλά μία εικόνα...
Ένα παρελθόν που δεν μπορώ να του ξεφύγω, ίσως να μην θέλω να του ξεφύγω ή να μην είμαι έτοιμος ακόμα, ένα παρελθόν που ορίζει το μέλλον μου και στραγγαλίζει το παρόν μου... Μέσα στην ασφυξία όμως κλέβω κοφτές ανάσες κάθε φορά που θυμάμαι τα μάτια σου.
Αυτήν η εικόνα είναι τόσο έντονη... Δύο καφέ μάτια να με κοιτάνε με όση αγάπη μπορεί να χωρέσει μία ανθρώπινη καρδιά και εγώ χάνομαι ξανά! Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή, τα χέρια μου τρέμουν, δάκρυα κυλάνε στο πρόσωπό μου και όλος ο κόσμος δεν υπάρχει... Μόνο τα μάτια σου.
Η ανάσα μου βαραίνει... Έχω φτάσει στο όριο των αντοχών μου... γιατί το κάναμε αυτό στους εαυτούς μας... Αφεθήκαμε και νιώσαμε πράγματα που η ανθρώπινη καρδιά δεν τα βαστά, πράγματα που είναι πάνω από κάθε ανθρώπινη δυνατότητα... Και μετά με μια φωτιά προσπαθήσαμε να τα κάψουμε όλα... Μα δεν καίγονται έτσι τα συναισθήματα, δεν σβήνονται τόσο απλά οι υποσχέσεις...
Γιατί το κάναμε αυτό στους εαυτούς μας... Γιατί το κάναμε αυτό ο ένας στον άλλο...; Γιατί; Σιωπή...
Θυμάμαι το μαχαίρι... Θυμάμαι τις δύο πληγωμένες καρδιές... Θυμάμαι τον πόνο...
Εγώ είχα κάνει την αρχή, εγώ κάρφωσα όσο πιο βαθιά μπορούσα και μετά εσύ... Μα δεν μπορούσα να σε σκοτώσω δεν το άντεχα, δεν μπορούσα να τελειώσω όλα αυτά που νιώσαμε, δείλιασα και παραδόθηκα... Θυσιάστηκα για εσένα, για την αγάπη... για εμάς!
Ξέρω πως πλέον δεν πιστεύεις τα λόγια μου...
Ξέρω πως δεν θέλεις να με ξανά δεις...
Επίσης ξέρω... Πως πετάς τα γράμματά μου πριν καν τα ανοίξεις...
Αλλά ελπίζω... Γιατί η ελπίδα είναι το μόνο που μου έχει απομείνει...
Με αγάπη
Ο δολοφόνος και έρωτας της ζωής σου.
Γιάννης Πατσίκας
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)