Κοιτάζω τον ουρανό που τόσα ξέρει μυστικά, νύχτες που σεργιανούσα με το παραμιλητό να μου καίει τη γλώσσα. Μέσα του ξεχωρίζω την στοργική αγκαλιά των δικών μου θεών και αγγέλων, που με προστατεύουν. Με τα μάτια καρφωμένα εκεί και τα χέρια σταυρωμένα, μια ζοφερή καθικέτευση.
Σε έναν απέραντο ουρανό που έγινε τα μάτια μου. Σε βήματα που όλο ξεμακραίνουν, πατούν και προσπερνούν τη γραμμή τερματισμού της ζωή μου. Τα βήματα τους, ουρανέ, να προφυλάσσεις... Νιώθω πως αγγίζω το άπειρο όταν εκπληρώνεις την ευχή, την προσευχή μου.
Προσεύχομαι ταπεινά για όσα συμβαίνουν επί γης. Πίνω τον πόνο και τα δάκρυα σαν κρασί, μα δεν κερνάω ετούτο το ποτήρι πουθενά. Τη γεύση του κανείς να μη γνωρίσει.
Κοιτάζω τον ουρανό, βυθίζομαι μέσα του, αστέρια μετράω και εκείνος απλόχερα προσφέρει μια τόσο τρυφερή γαλήνη που με αγγίζει, χωρίς να με ακουμπά.
☞ Ας μην το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό. Μίλτος Σαχτούρης
Καλή χρονιά αγαπημένοι μου!
Νένα Ε.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)