Κοιτάζω τον ουρανό που τόσα ξέρει μυστικά, νύχτες που σεργιανούσα με το παραμιλητό να μου καίει τη γλώσσα. Μέσα του ξεχωρίζω την στοργική αγκαλιά των δικών μου θεών και αγγέλων, που με προστατεύουν. Με τα μάτια καρφωμένα εκεί και τα χέρια σταυρωμένα, μια ζοφερή καθικέτευση.
Σε έναν απέραντο ουρανό που έγινε τα μάτια μου. Σε βήματα που όλο ξεμακραίνουν, πατούν και προσπερνούν τη γραμμή τερματισμού της ζωή μου. Τα βήματα τους, ουρανέ, να προφυλάσσεις... Νιώθω πως αγγίζω το άπειρο όταν εκπληρώνεις την ευχή, την προσευχή μου.
Προσεύχομαι ταπεινά για όσα συμβαίνουν επί γης. Πίνω τον πόνο και τα δάκρυα σαν κρασί, μα δεν κερνάω ετούτο το ποτήρι πουθενά. Τη γεύση του κανείς να μη γνωρίσει.
Κοιτάζω τον ουρανό, βυθίζομαι μέσα του, αστέρια μετράω και εκείνος απλόχερα προσφέρει μια τόσο τρυφερή γαλήνη που με αγγίζει, χωρίς να με ακουμπά.
☞ Ας μην το κρύβουμε, διψάμε για ουρανό. Μίλτος Σαχτούρης
Καλή χρονιά αγαπημένοι μου!
Νένα Ε.