Ένα δευτερόλεπτο...

Λίγο πρίν ξημερώσει. Σκέψεις, συναισθήματα , φόβος. Τι πιο σκληρό από τον φόβο λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος! Ο ήλιος που ζεσταίνει τα πάντα στην αγκαλιά του. Κι όμως φοβάσαι. Φοβάσαι μήπως δεν ξημερώσει μια νέα μέρα, μα μια από τα παλιά. Ένας φόβος έντονος που σου μαυρίζει την ψυχή, δε σε αφήνει να γαληνέψεις και να κλείσεις τα μάτια σου να κοιμηθείς, να αδειάσει το μυαλό σου, να καθαρίσει και να λούσει το σώμα σου με την ευφορία των όμορφων ονείρων!

Όμως υπάρχει η ελπίδα το δρόμο να τον βρεις, απ' τη σαπίλα να σωθείς. Μη λυπάσαι τις φοβίες σου, οι πρώτες αχτίδες του ήλιου ξεπροβάλλουν και λυτρώνουν κάθε κύτταρο του σώματος σου. Είσαι δυνατός, νιώσε δυνατός, αφέσου ελέυθερος, σπάσε τα δεσμά και πέτα τα μακριά. Άσε το φόβο να φύγει μακριά. Ένα δευτερόλεπτο αρκεί να σπάσει η σιωπή. Ζητάς απεγνωσμένα τη φυγή, μα η σπίθα βρίσκεται στη δικιά σου την ψυχή, ψάξε να τη βρεις, και κάψε ό,τι βρεις, στο πέρασμα της θα το δεις, τον εαυτό σου θα τον βρεις. Ένα δευτερόλεπτο αρκεί το θάυμα να συμβεί, ο χρόνος είναι απάτη να το θυμηθείς. Ανέτειλε ο ήλιος ξαφνικά και συνάντησε τη δική σου την καρδιά, για ακόμα μια φορά αγκάλιασε τη μοναξιά. Ξημέρωσε ξανά, και εσύ στον ύπνο τον βαθύ ξημέρωσες την ψυχή! Φωτίζει τα πάντα από χαρά τώρα έχεις συντροφιά.

Τι πιο σκληρό από το φόβο λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος. Φτάνει μόνο μια στιγμή να νιώσεις τη χαρά, όπως τη νιώθει το παιδί στης μάνας του την αγκαλιά.

Σκαπέτης Ευάγγελος

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ