Η πόλη άρχισε να ζει με φώτα αναμμένα
Μα την νιώθω τόσο άδεια, χωρίς εσένα.
Μια γιορτή που αν την περνάς μοναχικά μοιάζει συνήθεια.
Αν δε μοιράζεσαι τις μέρες της χαράς
πλήττεις στα αλήθεια.
Πόσο μου λείψανε οι μεγάλες οι παρέες, που κάναν τις βραδιές αξέχαστες κι ωραίες.
Πόσο πολύ μου έλειψαν οι συναντήσεις, που είχανε γέλια κι αυθόρμητες συζητήσεις.
Φέτος Χριστούγεννα και πάλι πλησιάζουν.
Κι ας τα περίμενα, νιώθω πως με τρομάζουν.
Τόσα λαμπιόνια δεν καλύπτουν πια τη θλίψη
Και τα στολίδια μου θυμίζουν ανθρώπους που μου έχουν λείψει.
Κι εσύ στολίζεις σε άλλα σπίτια.
Εσύ στολίζεις άλλα σπίτια
Σε μέρες χαράς, στα μαγαζιά τα γιορτινά
Μοιράζεις δώρα, αγκαλιές και φιλιά
Μιλάς με το χαμόγελο.
Τίποτα δε με θυμίζει πια;
Άραγε τι να σκέφτεσαι, που κρύβεις και δε λες;
Άραγε έχεις κατά νου ταξίδια και εκδρομές.
Έμεινα μόνη σε μια πόλη
που σε θυμίζει όπου και αν δω.
Τα φετινά Χριστούγεννα, με μια ελπίδα ζω, να τα περάσουμε μαζί και σαν παιδάκι να χαρώ.
Νένα Ε.
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Οι άνθρωποι δεν είναι μπερδεμένοι. Τους μπερδεύουν αυτοί που τους λένε ότι δεν είναι φυσιολογικοί. Μέγα λάθος! Μπερδεμένοι και μη φυσιολογικοί ήταν παλιά με τις πεπερασμένες αντιλήψεις και ταμπέλες ματαιότητας που έβαζαν. Τώρα πια οι άνθρωποι τείνουν προς το φυσιολογικό όταν αναζητούν την αυτογνωσία, την αποδοχή και αγάπη του εαυτού τους.
Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.
Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!
-5.png)