Ατέλειωτα βαριά τσιγάρα...

Ήμουν από αυτούς που έλεγαν, εγώ να καπνίσω... ποτέ! Το πίστευα, ώσπου το ξεκίνησα και έγινε σιγά σιγά ο τρόπος για να φυσώ από μέσα μου ό,τι πονάει. Ο τρόπος που κρατώ το τσιγάρο αστείος και παιδικός, κι άλλοτε σοβαρός και νευρικός. Στα δύσκολα θα με δεις να ψάχνω πακέτο και αναπτήρα και να λέω "έλα τσιγαράκι να στα πω". Βραδιά σαν τη σημερινή, ξημερώματα και ετοιμάζομαι να μοιραστώ για ακόμη μια φορά τον πόνο μου.

Ανάβω το τσιγάρο, κάθε ρουφηξιά κι εξομολόγηση, το αχ και ο αναστεναγμός για το λάθος και το απραγματοποίητο που σε τρώει και σε κρατά ξάγρυπνο ως τις πρώτες πρωινές ώρες. Χάνω το μέτρημα, όσα σκέφτομαι κι αγάπησα τα βρίσκω στην κάφτρα,  στο δωμάτιο που έχει γκριζάρει. Γεμίζει το τασάκι, αδειάζει το πακέτο και το μυαλό ακόμη σε αταξία.

Κι άλλο πακέτο κι οι δείκτες του ρολογιού τρέχουν, δε δίνω σημασία.
Είναι από τα βράδυα που δυναμώνεις τη μουσική για να μην ακούς τις σκέψεις σου που φωνάζουν.

Εισπνοή-εκπνοή... Μέσα στο κεφάλι μου εκτυλίσσεται μια ιστορία διαφορετική από όλες τις άλλες... Αυτός που θέλω να κρατήσω είναι εκεί, αυτός και μόνο. Σου έχω φυλάξει τσιγάρο, ξέρω θα 'ρθείς, περιμένω...

Το πρώτο φως ξεπροβάλλει, τα μάτια μου πρησμένα, υγρά και θολά από τον καπνό. Μακάρι να ήσουν εδώ, να σε κρατούσα σφιχτά αγκαλιά κι ας μη κάπνιζα... Είναι αυτοκαταστροφικό, όπως όλα μακριά σου.

☞Το τσιγάρο είναι ένας φορητός ψυχολόγος.
Τέρι Γκιγιεμέ

Νένα Ε.

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ