Όσο μεγάλωνα ένιωθα τη ζωή να προσπερνά, κάθε μέρα έχανα την παιδικότητα μου, η αθωότητα ξεθώριαζε. Με τα χέρια κάλυπτα το πρόσωπο μου, κρυβόμουν από τον κόσμο. Το μέλλον σχεδόν αβέβαιο, πάλευε να μου ανοίγει τα μάτια, να ανοίγει παράθυρα σε ορίζοντες πρωτόγνωρους μα συνάμα παράτολμους.

Τι όμορφη που μπορείς να ζωγραφίσεις την ζωή. Φτάνει να το θες... Φτάνει να είναι κάποιος εκεί σε αυτό σου το ταξίδι να σου υπενθυμίζει την ομορφιά του προορισμού και τον στόχο σου! Τα χρώματα που βάζεις στην ζωγραφιά της ζωής σου, χρώματα ευτυχίας, χαράς, κατανόησης, αποδοχής, χρώματα έντονα και ζωηρά!

Μα νερό να γίνονταν και ανάμεσα από τα δάχτυλα σου να έβρισκαν διέξοδο που το κακό; Τα χέρια σου μια φορά θα τα μούσκευες... θα ένιωθες την γλυκιά δροσιά της προσπάθειας στα ακροδάχτυλά σου... θα σου κόβονταν η ανάσα και εκεί που θα νόμιζες ότι αναπνοή δεν μπορείς να πάρεις και πως ήρθε η ώρα να πεθάνεις...
Αέρας...

Πώς να σου κρυφτώ; Με διαβάζεις σαν ανοιχτό βιβλίο ήδη από την αρχή μας... Ξέρεις πάντα τι να μου πεις και ποια λόγια θα χρησιμοποιήσεις. Έχεις το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες στην ψυχή, τη σκέψη και στο υποσυνείδητο μου κι αυτό σου το εμπιστεύτηκα εγώ.

Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε μια δύσκολη καθημερινότητα, τόσο οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά όσο και συναισθηματικά. Επικρατεί μια αβεβαιότητα σε όλους αυτούς τους τομείς και είναι κάτι που δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπόψιν.
Βέβαια, ανατρέχοντας πίσω στον χρόνο, συνειδητοποιώ ότι οι καιροί ως επί το πλείστων ήταν δύσκολοι, και...

Τέλος του 2020 και υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι αυτή η χρονιά ήταν η πιο δύσκολη, που έχουν ζήσει! Χωρίς να αμφισβητώ τα παθήματα κανενός και όντας παθούσα και εγώ με την σειρά μου, συμπωματικά έβλεπα τις προάλλες βίντεο αρχαίων φιλοσόφων όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας κλπ και αναρωτήθηκα "Πώς χαρακτηρίζουμε την εποχή που ζούμε δύσκολη;"